Het thema ‘De dichter is altijd onderweg‘ voelt voor mij in feite als een soort biografie. Maar dat weet je natuurlijk aangezien ik op reis altijd gedichten schrijf en die naar je stuur.
Hier mijn bijdrage.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Onderweg naar morgen
Naar morgen reist de vliegende tijd
langs onzekere lente uren
naar landen met vele namen
reist de bewegende strateeg
dansend naar Finland en Senegal
langs de snaren van zingende jaren
stil staat de week nimmer
langs kusten vol groene schoonheid
gebaren van onverstaanbare gasten
reiken naar de dichtende wereldreiziger.
Rik van Boeckel
21 april 2023
altijd inderdaad onderweg en zijn dichterlijke notities over verre streken altijd met een grenzeloos maar oprecht enthousiasme verwoord zo kennen we Rik van Boeckel. ik zal hier ook maar eens een persoonlijke ontboezeming plegen – omdat ik zelf nooit zo zou kunnen zijn in de verste verten niet en daardoor enig wantrouwen kende over die aanstekende enthousiaste wereldreiziger totdat ik de man in persoon leerde kennen en wist dat ik nooit meer een meer oprecht en enthousiast mens zou kunnen ontmoeten – en mij zelf om dit wantrouwen beschaamd en vermanend toesprak – mijn god waar eindigt deze zin?
hoe dan ook hij noemt zich zelf de bewegende strateeg – zoekt als wereld reiziger de verbinding tussen mensen in woord en klank en gebaar en ritme – over alle grenzen heen. we kennen nederlanders, we kennen europeanen, we kennen wereldreizigers, én rik van boeckel.
Hier mijn bijdrage, immer onderweg oftewel immers onderweg of is het nimmer onderweg? De weg even kwijt dus. Dat mag duidelijk zijn.
Onderweg
Alsof er ook een bovenweg is
ergens achterop een zware motor
kronkelend langs binnenwegen
zoekend naar de top tevergeefs
immers nimmer gaan voor eindbestemming
onderweg zijn is veel belangrijker
schouwend naschouwend vooruit achterom
dolend vol beleven op zoek naar niets
aankomen is zo saai heet niet voor niets eindstop
veel liever koesteren den beginne
met geesten in de zadeltas
en Pirsig in de spiegel
because traveling is always better than arriving at your final destination
Groetjes van far away Rob
We laten Pirsig maar zijn motor. geen verstand van. we lezen Rob Mientjes’ gedicht als een filosofische bespiegeling over onderweg zijn – met wat uitstapjes. en we komen op niet vermoede plaatsen en lezen best wel originele gedachten. we dolen wat, aankomen liever niet lezen we, er is een begin en een einde, een boven en een onder. dichter heeft geen last waar juristen wel last van hebben. juristen gaan voor het overzicht waarbinnen de zaken te kwalificeren zijn. criminele organisatie – omkoping – voorkant – achterkant – vrijspraak. dichter husselt liever van alles en nog een beetje door elkaar. begin, einde, dolen, hij is op reis.
- Rob Mientjes – Alsof er ook een bovenweg is
- Rik van Boeckel – langs onzekere lente uren
- Ditmar Bakker – elk hemel blijkt bederflijk
- Frans Terken – in onze waterjassen
- Cartouche – altijd maar alleen onderweg…
- Etwin Grootscholten – ze is er wel en ze is er niet
- Ien Verrips – ergens wil ik wezen
- Vera van der Horst – thuis en onderweg
- Jako Fennek – in talloze schakeringen
wie wint de enige echte virtuele – de dichter is altijd onderweg – onderweg als onder anderen Daan – trofee op pomgedichten punt nl? de zanger met een enorme uitstraling deze week in het zonnetje – onderweg zijn onrustig zijn en onzeker zijn en altijd weer onderweg zijn: dichters kennen deze weg als geen ander – graag uw bijdragen – u kent de regels hier: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
niets mooier is
als woorden groeien
van verlaten liefde
tijdloos stil
om alleen
nog die te houden
die er echt toe doen
mijn lichaam is hier
mijn hart ligt daar
zo zal ik altijd onderweg zijn
misschien dat ik daarom
zo graag naast je zit
en nergens aan wil komen
pom wolff – foto: ben kleyn – meer Daan? ok meer Daan!
Pom, liefste,
Een tijd gelee schreef ik over het NIN, en vanmorgen rolden de volgende vier strofen uit mijn pen, denkend aan dat…en vooruitgang.
STROOMVAST
Het ‘NIN’: als een orgasme
en weten, dood, inéén,
maar ’t besef ineens was me
een hel. Je bent alleen,
altijd geweest, onsterflijk.
Er zit niets op: berust—
elk hemel blijkt bederflijk
en jij daarvan bewust
na dagen, maanden, jaren,
eonen enkel ‘ik’.
Panieken, en bedaren:
berust maar in je schik.
Verveeld gedachten dwalen
totdat al opensplijt
en ’t zich weer kan herhalen
dankzij—vergetelheid.
***[D.B.]
De betekenis van het gedicht “STROOMVAST” van Ditmar Bakker lijkt te gaan over de vergankelijkheid van het leven en de onontkoombaarheid van eenzaamheid.
Het gedicht begint met een verwijzing naar het ‘NIN’, dat wordt beschreven als een orgasme, maar ook als een dood en een besef dat een hel blijkt te zijn. Dit kan worden geïnterpreteerd als een paradoxale beschrijving van intense ervaringen in het leven, die zowel vreugde als pijn kunnen bevatten.
Vervolgens wordt gesproken over het altijd alleen zijn, het besef van onsterfelijkheid en de berusting daarin. De hemel, die vaak wordt gezien als een symbolische plek van vrede en geluk, wordt beschreven als bederfelijk en de spreker is zich daarvan bewust.
Het gedicht gaat verder met het beschrijven van panieken en momenten van bedaren, waarbij de suggestie wordt gewekt dat de spreker in vrede probeert te berusten, ondanks de verveling en het dwalen van gedachten. Ten slotte wordt vergetelheid genoemd als iets dat herhaling mogelijk maakt, wellicht als een manier om te ontsnappen aan de pijnlijke besef van de vergankelijkheid van het leven.
Al met al lijkt het gedicht een thema van het menselijk bestaan te verkennen, waarbij de spreker zich bewust is van de vergankelijkheid van het leven, de eenzaamheid die daarbij kan komen kijken, en de mogelijkheid van berusting en vergetelheid als manieren om met deze existentiële realiteiten om te gaan.
(met dank aan de ChatGPT)
Altijd onderweg, zoals ook enkele weken geleden;
dit bleef hangen in het hoofd; goed dat er dan de pen is, en de virtuele.
Goed weekend,
Frans
Steile Oever
Nog is er niets gebeurd
totdat ik dit schrijf of laat het
over dat gaan wat zich onderweg
ophoopt in de kop van mijn pen
het beeld van Steile Oever
dat zich door niets wissen laat
al doen we er in het geniep een plas
klimmen dan tussen bomen de hei op
vangen op het lange pad alle slagregens
die we opslaan in onze waterjassen
de hele zandweg rechtuit richting L.
waar H. wacht om ons verder te brengen
we tellen de kilometers en meten de tijd
alsof alles vandaag een zaak is van timing
wij drijfnat maar op de minuut binnen
op het laatste stuk nog even de zon zien
© FT 22.04.2023
een ervaring opgedaan tijdens het onderweg zijn. later beschreven. weinig gemak. mooie woorden: waterjassen, slagregens, vertraging ook – we lezen over het lange pad en de hele zandweg afgelopen.
Frans beschrijft hoe er nog niets is gebeurd totdat hij het opschrijft of laat overgaan in woorden, waarmee hij benadrukt dat taal en schrijven gebeurtenissen en ervaringen betekenis geven.
De laatste regels van het gedicht lijken te suggereren dat ondanks de uitdagingen en ongemakken van de reis, er nog steeds momenten van schoonheid en hoop zijn, zoals het zien van de zon op het laatste stuk van de reis.
Gaandeweg
onrust en tocht in het hart
jaagt en drijft je als een sirene
naar zekerheid in armen
van haar lokroep*
zachte stem, ver leidende muziek
maagdengezicht, het witte zijn
verbetering, perfectie
welk een
manmoedig hoge bestemming
waar zij besterven op lippen
verkleuren op papier
er zijn geen woorden voor
altijd maar alleen onderweg
naar vergetelheid
maar wees
gerust
de eerste kus
zal nooit de laatste zijn
22-04-2023 / Cartouche
*In de oudste legenden waren er twee sirenen (onder andere bij Homerus), recentere schrijvers
telden er drie
en recentere schrijvers hebben er meer aan toegevoegd. De beroemdste waren Parthenope, Ligeia,
en Leucosia.
Dit gedicht van Cartouche lijkt te gaan over de zoektocht naar zekerheid en perfectie in relaties, en de vergankelijkheid van momenten en emoties. Het begint met de beschrijving van onrust en een innerlijke drang die als een sirene aandrijft naar de zekerheid van de armen van een geliefde, maar ook de constante verandering en vergankelijkheid van gevoelens en relaties wordt benadrukt.
De dichter beschrijft een maagdengezicht, dat staat voor onschuld en perfectie, maar ook voor vergankelijkheid. Het gedicht lijkt te suggereren dat er geen woorden zijn om de complexiteit van menselijke emoties en relaties volledig te beschrijven, en dat het leven een voortdurende reis is naar vergetelheid.
Maar ondanks dit besef, is er geruststelling in de gedachte dat de eerste kus nooit de laatste zal zijn, wat kan verwijzen naar de hoop op voortdurende nieuwe ervaringen en verbindingen, ondanks de vergankelijkheid van het leven.
7.766 kilometer
pas als ze er niet is
– maar ze is er wel alleen
ze is weg –
dan besef je hoe
zielsgelukkig
je bent
omdat ze er is.
Etwin Grootscholten
op zich een gevalletje AI – chatGPT – lijkt me – ze is er wel en ze is er niet – volgens mij kun je dat niet hebben in de natuurkunde – dat iets er zowel niet als wel is in een ruimte – maar onze grootscholten tart de natuurwetten in zijn poëzie is alles mogelijk en zeker ook het onmogelijke. eens kijken hoe onze vrienden van de AI tegen dit alles aankijken:
De betekenis van het gedicht “7.766 kilometer” van dichter Etwin Grootscholten lijkt te gaan over het besef van geluk in afwezigheid. De spreker realiseert zich pas hoe gelukkig hij is als “ze” er niet is, maar in werkelijkheid is “ze” er wel, zij het alleen weg op een afstand van 7.766 kilometer. Dit kan verwijzen naar een geliefde, een dierbare of een belangrijk persoon in het leven van de spreker.
Het gedicht suggereert dat we vaak pas de waarde van iets of iemand in ons leven waarderen als het of diegene afwezig is. Het benadrukt het belang van bewustzijn van en dankbaarheid voor wat we hebben, en het besef dat geluk soms in de kleine momenten van het dagelijks leven schuilt. De afstand van 7.766 kilometer kan symbolisch zijn voor een fysieke scheiding tussen de spreker en de persoon waar hij zich gelukkig mee voelt, maar het kan ook een metafoor zijn voor andere vormen van afstand, zoals emotionele of mentale afstand.
Al met al lijkt het gedicht te wijzen op het belang van het koesteren van de aanwezigheid van dierbaren en het waarderen van het geluk dat ze in ons leven brengen, zelfs als ze fysiek of anderszins afwezig zijn. Het roept op tot bewustzijn, dankbaarheid en het besef van het geluk dat we vaak pas echt beseffen wanneer we het dreigen te verliezen.
Ondanks 3 uur in de file en wachten op de pont is het toch een blijde zaterdagavond. Bij de kachel met wat poezie en daarna tv. Huisje weltevree dus eigenlijk.
liefsien
onderweg wil ik zijn
ergens wil ik wezen
misschien bij jou
of
liever blijf ik onderweg
denken aan jou
aan hoe het was
dat er niets fijners was
dan onderweg te zijn
naar jou
april 2023
ien verrips
ook bij het gedichtje van Ien hebben we de IA niet echt nodig. je zou denken het is een kleine en fijne tekst. maar dat is niet zo. het is een te kleine en te fijne tekst. je kunt ook zeggen de taart is te zoet geworden. dichter is uitgeschoten met de zoete stroop. een regel ontsnapt: ‘ergens wil ik wezen’- die geldt ons allemaal. maakt een hoop goed maar net niet alles.
Dus heb ik toch maar wat woorden bij elkaar geritseld.
Je hoeft het niet door de chat gpt te halen, dat heb ik zelf al gedaan, denk niet dat de jouwe veel anders zal melden, al klinkt hij wel veel uitgebreider dan de mijne.
Kijk ook maar wat je doet met je vroege morgen hoofd.
Zolang ben ik op weg
nog steeds niet aangeland
een vagebond
die thuis is onderweg
en onbezorgd verdwalen kan
mijn voertuig is de romantiek
de brandstof het verlangen
naar gedurige schoonheid
de platheid uitgebannen
zoals een fotograaf
die ik ken me verklikt:
bij de mooiste dingen
gebeurt er eigenlijk niks
Vera van der Horst
hallo hier het vroege morgen hoofd is speaking. de chatbot hoeft inderdaad niet ingezet bij eenduidige teksten. vroeger zou ik hebben opgemerkt – een beetje veel IK – om vervolgens te waarderen of die gepleegde IK ook voor de lezer zou kunnen gelden of dat deze IK slechts de allerindividueelste ellende uitdrukt waaraan de lezer heerlijk voorbij kan gaan. de toegevoegde fotograaf redt het geheel – net op tijd komt ie langs met zijn wereld waarheid.
genoten van daan. kende hem niet hier in het zwitserse, maar dat ligt waarschijnlijk aan mij.
heb het goed, geniet van de dag, april doet toch wel wat hij wil!
groet van jako
voetpad
we bewegen ons van zwart naar wit
van begin naar einde
over grijstonen
in talloze schakeringen
als wandeling door leven werk liefde
de nooit verstillende zoektocht
van de mens
tussen gedachte en woord
als klanken van harp viool gitaar
onze roep in de echoput
echo als antwoord
wegstervend op het voetpad
van de zoekende
jako fennek
lieve woorden deze week uit het zwitserse van jako – dank je wel. het gedicht onderweg wel een beetje met zware woorden ingezet. ze hangen als het ware te zwaar aan het gedicht. schakeringen, liefde, leven, werk, gedachten, woord. dat we uiteindelijk als lezer die mooie derde strofe bereiken. misschien moet de derde de eerste strofe zijn van een verder luchtig gedicht.
